Akne vulgaris, klinik olarak komedon, papül, püstül, nodül ve sikatris ile karakterize, pilosebase ünitenin kronik bir hastalığıdır. Akne patofizyolojisinde sebum sekresyonunda artış, anor mal foliküler deskuamasyon, P. acnes kolonizasyonu ve inflamasyon olmak üzere dört ana faktör rol alır. Genetik yatkınlık, hor monal bozukluklar, psikolojik, çevresel ve iyatrojenik faktörler de akne gelişimine katkıda bulunur. Benzer klinik lezyonlarla akneyi taklit eden rozase, folikülitler, periorifisyel der matitler, demodikozisler ve kıl folikülü kaynaklı dermatozlar, akneifor m erüpsiyonlara sebep olan sistemik hastalıklar, ilaçlar ve kimyasallar aknenin ayırıcı tanısında düşünülmesi gereken durumlardır. Aknenin topikal tedavisinde benzoil peroksit, retinoidler, antibiyotikler, azelaik asit, sulfon/sulfonamidler, salisilik asit; sistemik tedavisinde oral antibiyotikler, oral isotretinoin ve hor monal ilaçlar kullanılmaktadır. Akne vulgaris tedavisinde kullanılan ışık kaynakları geniş spektrumlu sürekli ışıma yapan görünür ışık kaynakları (kırmızı ve mavi ışık), fotodinamik tedavi, yoğun ışık kaynağı (IPL), lazerler, mikrodermabrazyon, fotopnömotik teknolojidir. Akne sikatrisi g elişimi durumunda lazer tedavileri, kimyasal peeling, dermabrazyon, dolgu işlemleri, deri iğneleme, punch teknikleri ve subsizyon gibi çeşitli tedavi seçenekleri uygulanmaktadır.
Anahtar Kelimeler: Akne, etyopatogenez, ayırıcı tanı, tedavi